'Argiope bruennichi About'

Strona Główna	Informacje	Linki	Galeria	O mnie
(Scopoli, 1772; tygrzyk paskowany) rodzina: Araneidae Wygląd Tygrzyk paskowany to pięknie ubarwiony pająk. Jaskrawożółty odwłok samicy dodatkowo urozmaicają poprzeczne czarne i białe prążki. Dodatkowo jej głowotułów pokrywa szarosrebrzyste owłosienie, a ciemne nogi jaskrawe "obrączki". Ze względu na swoje barwy jest bardzo charakterystycznym pająkiem. Samica osiąga długość ok. 2cm. Samce są znacznie mniejsze ok. 5mm. Na ich srebrzystoszarym odwłoku jest wyłącznie szare podłużne przebarwienie na środku, a także kropki po bokach. Występowanie Pająk ten występuje w miejscach silnie nasłonecznionych, na otwartych terenach, gdzie ma możliwość rozpięcia swych sieci - najczęściej wśród sztywnych traw. Należy zaznaczyć, że sieci tygrzyka należą do jednych z większych i ładniejszych. Na kolistych sieciach można zaobserwować 2 zygzaki (u starszych osobników tylko jeden bądź wcale, tzw. stabilimenty) wykonane z przędzy, które służą do wzmocnienia sieci. Tygrzyk spotykany jest zarówno w miejscach wilgotnych, jak i suchych. Ostatnio spotykany jest coraz częściej także w ogrodach oraz na polach wśród zbóż, nader licznie w przydrożnych rowach, podleśnych chruśniakach i nnych. W Polsce do niedawna pająk ten uchodził za rzadkość, znany był z kilkudziesięciu stanowisk, głównie w zachodniej i południowej części kraju. W ostatnich latach notuje się szybką ekspansję tego gatunku, wzrost liczebności i powiększanie zasięgu występowania. Zaobserwowano, że dzięki możliwości "podróżowania z wiatrem" (babie lato) młodych pajączków, ich liczebność oraz miejsca występowania ulegają zwiększeniu. Obecnie występuje na Ukrainie, Półwyspie Bałkańskim, na Węgrzech, w Szwajcarii, Niemczech, we Francji, Belgii, Holandii i na Wyspach Brytyjskich. W Polsce gatunek ten jest wciąż prawnie chroniony. Biologia Pokarmem tygrzyka są owady z rzędu prostoskrzydłych (koniki polne, pasikoniki) i ważek, a więc poluje na dość duże ofiary. Poza tym muchówki, błonkówki i inne owady. Pająk ten swoje ofiary owija w charakterystyczny sposób gęstą pajęczyną, tworząc niedbałe (w przeciwieństwie do ofiar np. Araneus diadematus) zawiniątko. Pora godowa przypada na pełnię lata (lipiec/sierpień). Samce odnajdują sieci samic i szarpiąc je dają znać o swojej obecności. Rozmnażanie zatem nie odbiega schematem od pozostałych członków rodziny Araneidae. Późnym latem i jesienią samice budują duże kokony o dzbaneczkowatym (czy też "cebulowatym") kształcie, zabarwione żółto lub brązowo, w których zimują złożone jaja. W pełni wiosny młode opuszczają kokony i rozprzestrzeniają się z wiatrem po okolicznych łąkach. Ciekawostką jest, że czyhający na środku wzmocnionej sieci tygrzyk w razie zagrożenia, które rozpoznaje dzięki drganiom, m. in. powietrza i podłoża, rzuca się na ziemię, gdzie "ginie" między gęstwiną roślin, a specyficzne ubarwienie paradoksalnie ma znaczenie maskujące. Dzieje się tak dlatego, że na tle ździebeł trawy, przez które przebłyskuje słońce pająk zlewa się z nimi. Poza tym kolor ma znaczenie ostrzegawcze: zestawienie kolorów żółtego i czarnego w świecie zwierząt oznacza "nie dotykaj mnie, jestem trujący lub silnie jadowity. Niebezpieczny!" Ptaki, najwięksi oprawcy pająków, dają się na to nabrać.

Tygrzyk paskowany to pięknie ubarwiony pająk. Jaskrawożółty odwłok samicy dodatkowo urozmaicają poprzeczne czarne i białe prążki. Dodatkowo jej głowotułów pokrywa szarosrebrzyste owłosienie, a ciemne nogi jaskrawe "obrączki". Ze względu na swoje barwy jest bardzo charakterystycznym pająkiem. Samica osiąga długość ok. 2cm. Samce są znacznie mniejsze ok. 5mm. Na ich srebrzystoszarym odwłoku jest wyłącznie szare podłużne przebarwienie na środku, a także kropki po bokach.

Pająk ten występuje w miejscach silnie nasłonecznionych, na otwartych terenach, gdzie ma możliwość rozpięcia swych sieci - najczęściej wśród sztywnych traw. Należy zaznaczyć, że sieci tygrzyka należą do jednych z większych i ładniejszych. Na kolistych sieciach można zaobserwować 2 zygzaki (u starszych osobników tylko jeden bądź wcale, tzw. stabilimenty) wykonane z przędzy, które służą do wzmocnienia sieci. Tygrzyk spotykany jest zarówno w miejscach wilgotnych, jak i suchych. Ostatnio spotykany jest coraz częściej także w ogrodach oraz na polach wśród zbóż, nader licznie w przydrożnych rowach, podleśnych chruśniakach i nnych. W Polsce do niedawna pająk ten uchodził za rzadkość, znany był z kilkudziesięciu stanowisk, głównie w zachodniej i południowej części kraju. W ostatnich latach notuje się szybką ekspansję tego gatunku, wzrost liczebności i powiększanie zasięgu występowania. Zaobserwowano, że dzięki możliwości "podróżowania z wiatrem" (babie lato) młodych pajączków, ich liczebność oraz miejsca występowania ulegają zwiększeniu. Obecnie występuje na Ukrainie, Półwyspie Bałkańskim, na Węgrzech, w Szwajcarii, Niemczech, we Francji, Belgii, Holandii i na Wyspach Brytyjskich. W Polsce gatunek ten jest wciąż prawnie chroniony.

Pokarmem tygrzyka są owady z rzędu prostoskrzydłych (koniki polne, pasikoniki) i ważek, a więc poluje na dość duże ofiary. Poza tym muchówki, błonkówki i inne owady. Pająk ten swoje ofiary owija w charakterystyczny sposób gęstą pajęczyną, tworząc niedbałe (w przeciwieństwie do ofiar np. Araneus diadematus) zawiniątko.
Pora godowa przypada na pełnię lata (lipiec/sierpień). Samce odnajdują sieci samic i szarpiąc je dają znać o swojej obecności. Rozmnażanie zatem nie odbiega schematem od pozostałych członków rodziny Araneidae.
Późnym latem i jesienią samice budują duże kokony o dzbaneczkowatym (czy też "cebulowatym") kształcie, zabarwione żółto lub brązowo, w których zimują złożone jaja. W pełni wiosny młode opuszczają kokony i rozprzestrzeniają się z wiatrem po okolicznych łąkach.
Ciekawostką jest, że czyhający na środku wzmocnionej sieci tygrzyk w razie zagrożenia, które rozpoznaje dzięki drganiom, m. in. powietrza i podłoża, rzuca się na ziemię, gdzie "ginie" między gęstwiną roślin, a specyficzne ubarwienie paradoksalnie ma znaczenie maskujące. Dzieje się tak dlatego, że na tle ździebeł trawy, przez które przebłyskuje słońce pająk zlewa się z nimi. Poza tym kolor ma znaczenie ostrzegawcze: zestawienie kolorów żółtego i czarnego w świecie zwierząt oznacza "nie dotykaj mnie, jestem trujący lub silnie jadowity. Niebezpieczny!" Ptaki, najwięksi oprawcy pająków, dają się na to nabrać.